ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΣΙΓΑΡΙΔΑ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ 1996-2006 Εκδόσεις LIBRO Δίγλωσση έκδοση: Ελληνικά - Αγγλικά ISBN 978-960-490-094-7

Γνωρίζω την Κατερίνα από την εποχή που ήταν μεταπτυχιακή φοιτήτρια στην Architectural Association και εργαστήκαμε μαζί, σχεδιάζοντας τις κατοικίες στην Αντίπαρο.  Ήταν η πορεία εξέλιξης μιας πολλά υποσχόμενης νέας αρχιτέκτονος,  και αυτό ήταν φανερό κατά τη διάρκεια της συνεργασίας μας και στη συνεισφορά της.  Έκτοτε  έχω υπάρξει μάρτυρας της σταθερής εξέλιξης και της ωριμότητας που απέκτησε με τα χρόνια και ήταν ιδιαίτερη η ευχαρίστησή μου να παρακολουθώ μια προσωπική αρχιτεκτονική διαδικασία σκέψης να εξελίσσεται σε μια γεμάτη αυτοπεποίθηση , πολύπλευρη και ολοκληρωμένη γλώσσα.

Ηλίας Ζέγγελης

Η αντιπάθειά της για τη ρητορικότητα είναι ιδιαίτερα σημαίνουσα, ειδικότερα στη στιγμή που ένα μεγάλο μέρος της σύγχρονης αρχιτεκτονικής δραστηριότητας επικεντρώνεται σε έναν δημόσιο αστικό και υπαίθριο χώρο επανειλημμένα αντιμετωπιζόμενο σαν επιφανειακή άσκηση επί χάρτου.  Δεν είναι, όμως, επιφανειακότητα αυτό που αποκομίζει κανείς από τις πλατείες και τα αστικά έργα της Κατερίνας Τσιγαρίδα:  Αμέσως προβάλλουν οι τρεις προαναφερόμενοι δυαδικοί συσχετισμοί, παράλληλα με μια αυθεντική ανησυχία για τη λειτουργικότητα.

Josep Acebillo

Η αρχιτεκτονική της Κατερίνας δείχνει να αγνοεί το πρόβλημα της έκφρασης?  εμπεριέχει μια ποιότητα που υπερβαίνει τη γλώσσα.  Η απελευθέρωση από το πρόβλημα της γλώσσας προϋποθέτει την απελευθέρωση από τον καταναγκασμό των αναφορών.  Το γλωσσικό ιδίωμα καταλήγει έτσι να είναι ένα από τα πολλά στοιχεία με τα οποία φτιάχνεται η αρχιτεκτονική:  είναι ισοδύναμο με τον τόπο, με το πρόγραμμα, με τον χαρακτήρα της κατασκευής, με τις ανάγκες του χρήστη.  Σε μια εποχή όπως  η σημερινή, όπου ο κόσμος της διεθνούς αρχιτεκτονικής είναι συνηθισμένος στον ντοπαρισμένο πρωταθλητισμό της εκκεντρικής πρωτοτυπίας, η ψύχραιμη αυτή στάση αποδεικνύει ότι τα σχεδιαστικά κίνητρα της Τσιγαρίδα έχουν μια πάγια και αιτιολογημένη ανθεκτικότητα.  Θα ήταν εύκολο να της αποδοθούν εύσημα μιας κριτικής τοπικότητας που έχει να κάνει με το φως, με την αφαίρεση και με τα περιβαλλοντικά χαρακτηριστικά του ελληνικού τοπίου, και κυρίως με την έλλειψη αρμονίας και αισθητικής αντίληψης που χαρακτηρίζει τα αστικά μας κέντρα, στα οποία το κυρίαρχο στοιχείο είναι η ομοιόμορφη και χαοτική αποσπασματικότητα.  Το ιδανικό της τάξης, που αναζητούσε ο Κρόκος, το επιδιώκει η Τσιγαρίδα με άλλα εργαλεία.

Αντρέας Γιακουμακάτος